به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، در یک مطالعه جدید محققان دانشگاه سان فرانسیسکو و مرکز پزشکی دانشگاه وندربیلت سلول‌های ایمنی خاصی را شناسایی کرده‌اند که در بخش کوچکی از بیماران تحت درمان با داروهای قدرتمند ایمونوتراپی سرطان، التهاب مرگبار قلبی (میوکاردیت) ایجاد می‌کنند. میوکاردیت، یک نوع بیماری است که با التهاب عضله قلب معروف به میوکارد (لایه عضلانی دیواره قلب) مشخص می‌شود. این عضله وظیفه انقباض و همکاری در پمپاژ خون به قلب، خارج از قلب و بقیه اعضای بدن را دارد. وقتی این عضله ملتهب می‌شود، توانایی آن در پمپاژ خون کمتر می‌شود. این امر باعث بروز مشکلاتی مانند ضربان قلب غیرطبیعی، درد قفسه سینه یا مشکل تنفسی می‌شود. در موارد شدید این وضعیت می‌تواند باعث لخته شدن خون و بروز حمله قلبی یا سکته مغزی، آسیب به قلب، نارسایی قلبی یا مرگ شود. محققان همچنین سلول‌های موجود در عضله قلب را شناسایی کردند که هدف سلول‌های ایمنی مخرب قرار گرفته‌اند و یافته‌های جدید آن‌ها را به آغاز بررسی راه‌های بهتر برای پیشگیری یا درمان این التهاب بالقوه کشنده قلبی واداشته است. شکل میوکاردیت که آن‌ها مطالعه کردند، یک عارضه جانبی نادر اما کشنده از داروهای ایمونوتراپی سرطان به نام مهارکننده‌های وارسی ایمنی (ICIs) است.

ICIs

مهارکننده وارسی ایمنی، نوعی از ایمنی‌درمانی سرطان است که وارسی ایمنی را هدف قرار می‌دهد که کارش تنظیم و کنترل دستگاه ایمنی است. ICIها پروتئین‌های بدن را هدف قرار می‌دهند که به عنوان نگهبان پاسخ‌های سیستم ایمنی عمل می‌کنند و التهاب ناخواسته را کنترل می‌کنند. مسدود کردن این پروتئین‌های ایست بازرسی با ICI، ترمزهای پاسخ‌های ایمنی را آزاد می‌کند در واقع، به سیستم ایمنی کمک می‌کند تا به طور موثر به تومورهای مستقر در بافت‌ها حمله کند. درمان ICI برای بسیاری از بیماران سرطانی نجات بخش بوده است. به گفته دکتر جاوید مصلحی، استاد برجسته و رئیس بخش قلب و عروق مرکز قلب و عروق UCSF، کم تر از یک درصد بیمارانی که که تحت درمان با مهارکننده‌های ایست بازرسی قرار می‌گیرند ، اولین بار در سال ۲۰۱۱ مورد تایید قرار گرفتند، که به میوکاردیت مبتلا می‌شوند. مصلحی با همکاری زیست‌شناس سرطان جاستین بالکو، دکتر فارم، دانشیار پزشکی و پاتولوژی در واندربیلت، این مطالعه جدید را که در ماه نوامبر در نیچر منتشر شد، رهبری کرد. آن‌ها برای اولین بار سندرم بالینی میوکاردیت- ICI را در سال 2016 توصیف کردند. در آن مطالعه، آن‌ها دو بیمار مبتلا به ملانوما را گزارش کردند که میوکاردیت کشنده در آنان پس از درمان با ایپیلوماب و نیوولوماب ایجاد شده است. ایپیلوماب (با نام تجاری Yervoy)، یک آنتی‌بادی مونوکلونال است که با اثر بر روی CTLA-4 موجب تقویت دستگاه ایمنی بدن می‌شود و نیوالیومب (با نام تجاری آپدیوو)، نیز یک پادتن مونوکلونال IgG4 است که PD-1 را مهار می‌کند و در درمان برخی انواع سرطان‌ها مانند: ملانوما، سرطان ریه، لنفوم هوچکین، سرطان روده بزرگ و سرطان کبد استفاده می‌شود. این دارو‌ها نوعی مهارکننده وارسی ایمنی هستند و پیام‌های سلولی مهارکننده فعالیت لنفوسیت‌های T را که جلوی حمله به سلول‌های سرطانی را می‌گیرد، مسدود می‌کنند. در هر دو بیمار مبتلابه ملانوما، آسیب و تخریب عضلات اسکلتی، رابدومیولیز، ناپایداری الکتریکی پیشرونده و مقاوم قلبی، و میوکاردیت با حضور قوی لنفوسیت‌های T و ماکروفاژ وجود داشت. مطالعات نشان داد که میوکاردیت در ۰.۲۷ درصد از بیماران تحت درمان با ترکیبی از ایپیلوماب و نیولوماب رخ داده است که نشان می‌دهد بیماران دچار یک واکنش دارویی نادر و بالقوه کشنده ناشی از سلول T بوده‌اند.

نقش کلیدی سلول‌های+T CD8 در ایجاد میوکاردیت

تقریبا نیمی از کسانی که این واکنش ایمنی التهابی را تجربه می‌کنند در نهایت می‌میرند. پژوهشگران برای تقلید میوکاردیت ناشی از ICI انسان در مطالعه جدید، از گروهی از موش‌ها استفاده کردند که در آن‌ها همان پروتئین‌های هدف ICI‌ها در انسان‌ها به صورت ژنتیکی حذف شده بودند. آن‌ها دریافتند که سلول‌های سیستم ایمنی که در واقع همان لنفوسیت‌های +T CD8 بودند در بافت ملتهب قلب موش‌های مبتلا به میوکاردیت غالب هستند. محققان به این نتیجه رسیدند که از طرفی، همین سلول‌های T فعال شده برای تحریک میوکاردیت در بیماران سرطانی درمان شده با ICI ضروری هستند و بنابراین درمان‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی که بر سلول‌های +T CD8 تاثیر می‌گذارند ممکن است نقش مفیدی داشته باشند. مصلحی گفت:" پیش از این سلول‌های T زیادی را در بیمارانی که فوت کرده بودند، مشاهده کرده بودیم، اما در موش‌ها چندین آزمایش کلیدی انجام دادیم تا نشان دهیم که لنفوسیت های T واقعا محرک فرآیند بیماری هستند و نه صرفا ناقلان بی گناه در نتیجه و این مطالعه به طور قطع به پیامدهای درمانی منجر خواهد شد." در همین راستا، این تیم تحقیقاتی در حال حاضر یک مطالعه موردی را گزارش کرده‌اند که در آن از داروی آرتریت روماتوئید که فعال شدن سلول‌های +T CD8 را سرکوب می‌کند، برای درمان موفقیت آمیز میوکاردیت در یک بیمار سرطانی استفاده کرده‌اند. علاوه بر این، درمان با آنتی بادی‌های ضد CD8، نیز بقای موش‌ها را بهبود بخشید. نکته دیگری که دانشمندان در این مطالعه کشف کردند این بود که سلول‌های +T CD8 که به صورت انتخابی فعال شده و به صورت کلون مانند در میوکارد تکثیر می‌شوند، در واقع سلول‌هایی هستند که پروتئین کلیدی درگیر در انقباض عضلانی در قلب را هدف قرار می‌دهند که زنجیره سنگین آلفا - میوزین (alpha-MHC) نامیده می‌شود. محققان سپس بافت بیوپسی و کالبد شکافی سه بیمار سرطانی مبتلا به میوکاردیت را مورد بررسی قرار دادند و مشخص کردند که در انسان‌ها نیز شایع ترین سلول‌های +T CD8 که به طور کلونال گسترش یافته بودند، آن‌هایی بودند که آلفا - میوزین را هدف قرار داده بودند. دکتر مطلحی افزود:" نکته جالب این است که گیرنده‌های لنفوسیت T که در واقع بارکدهای هویتی لنفوسیت‌های T هستند و مخصوص آلفا -میوزین هستند، در قلب‌های آسیب دیده یک سان بودند، به این معنی که احتمالا به دنبال هدف مشابهی می‌روند".

در نهایت و در ادامه کار، محققان در حال انجام تحقیقاتی هستند تا ببینند که آیا فعال شدن +T CD8 در میوکاردیت ناشی از ICI همچنین باعث تحریک سیستم ایمنی برای ساخت لنفوسیت‌های B تولید کننده آنتی بادی که آلفا - میوزین را هدف قرار می‌دهند خواهد شد یا خیر و از طرف دیگر به دنبال راه‌هایی هستند که سیستم ایمنی بدن را وادار به توقف حمله به آلفا - میوزین، از طریق یک فرآیند تولرانس(تحمل)، مشابه به روشی که واکسن‌های آلرژی عمل می‌نمایند، کنند.

پایان مطلب./